Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008

Γιατί εκκλησία σήμερα;



Η «θεσμική» παρουσία της Εκκλησίας στον κόσμο εισήλθε ήδη στην τρίτη χιλιετία της. Διαστέλλουμε τη «θεσμική» από την πνευματική, γιατί η δεύτερη ταυτίζεται με την ίδια τη δημιουργία του κόσμου. Γιατί το θέλημα του Θεού να αποκτήσει ο άνθρωπος την ανίκητη από τον θάνατο ζωή, την πραγματική ελευθερία, αποτελεί την αιτία της δημιουργίας του κόσμου. Γι’ αυτό άλλωστε μιλάμε για «κόσμο.» Δηλαδή για κόσμημα, που χαρίστηκε στον άνθρωπο ως δώρο από τον Θεό. Από την καθημερινή εμπειρία γνωρίζουμε ότι το δώρο εκφράζει αγάπη, δηλώνει σχέση εμπιστοσύνης και σεβασμού. Η Εκκλησία λοιπόν είναι ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος αποτελεί χάρισμα αγάπης και έναυσμα για σχέση προσωπική με τον Δημιουργό Θεό.
Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος μπορεί να υπάρξει και χωρίς την Εκκλησία. Χωρίς τον τρόπο που τον καθιστά δώρο, κόσμημα. Είναι κι αυτή η δυνατότητα όμως χαρισμένη από τον Θεό. Με άλλα λόγια, ο Θεός έδωσε τη δυνατότητα στον άνθρωπο να γίνει όμοιός Του και να συμπαρασύρει σ’ αυτή την ομορφιά και την πραγματική ελευθερία ολόκληρο τον κόσμο. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει τη συγκατάθεση του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει πως ο άνθρωπος διαθέτει πλήρη ελευθερία να επιλέξει μεταξύ της σχέσης του με τον Θεό και της απόρριψής της.
Από τη δημιουργία του κόσμου και εξής αυτό χαρακτηρίζει ουσιαστικά κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, τις ελεύθερες επιλογές του, τις επιτυχίες και τα λάθη του, το είναι του, ο βαθύτερος εαυτός του κρίνεται από τη χρήση της ελευθερίας του όσο αφορά στο μεγάλο ζήτημα της ύπαρξης, ξεχασμένο ή όχι: την προσωπική σχέση με το κατεξοχήν πρόσωπο τον Θεό.
Ήδη λοιπόν δόθηκε σε αδρές γραμμές η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου: η Εκκλησία δεν αποτελεί ένα θρησκευτικό θεσμό, όπου ο άνθρωπος απαλλάσσεται από τις ενοχές του, καταπραΰνει τον πόνο του, αμοίβεται για τα καλά του έργα. Η Εκκλησία αποτελεί εκείνο τον τρόπο ύπαρξης όπου χαρίζεται η πραγματική ζωή, η ελευθερία, η ομορφιά, ο έρωτας. Είναι η σύναξη αυτών που επιλέγουν να αντλούν νόημα από την ανέκφραστη αγάπη του Δημιουργού. Εκείνος επιθυμώντας σφοδρά να ξανααποκτήσει σχέση προσωπική με το δημιούργημά του, δεν έγινε μόνο όμοιος με αυτό, για να σμικρύνει απλώς την απόσταση που τους χώριζε με ευθύνη του ανθρώπου. Έφτασε, λόγω του ανεπανάληπτου έρωτά του, στο σημείο να γευτεί και τελικά να νικήσει και την έσχατη συνέπεια της αρρώστιας του ανθρώπου: τον θάνατο.
Αυτή η αγαπητική «εκμηδένιση» του Θεού για χάρη του ανθρώπου, που ξεκινά με τη δημιουργία του κόσμου και κορυφώνεται με τη Γέννηση του Θεανθρώπου και την Ανάστασή Του, συγκρότησε την ημέρα της Πεντηκοστής την Εκκλησία. Προσανατολίζοντας ο άνθρωπος όλες του τις δυνάμεις στην κατά το δυνατό μίμηση αυτής της ζωής της θυσίας, προσεγγίζει την αληθινή ζωή, που δεν γνωρίζει θάνατο.
Αρκεί μια ουσιαστικότερη και βαθύτερη ματιά στην καθημερινότητα για να πειστούμε ότι η ζωή μαστίζεται από την ασχήμια της εξουσίας μας έναντι του άλλου, από την υποδούλωσή μας στις απαιτήσεις του εαυτού, από τον ανέραστο εγκλωβισμό στις πεποιθήσεις μας, από την αυτοπαράδοσή μας τελικά στον θάνατο. Γι’ αυτό υπάρχει η Εκκλησία. Για να μετάσχουμε σ’ αυτό τον τρόπο ζωής όπου κύριος δεν είναι η ταλαίπωρη αφεντιά μας αλλά ο άλλος. Και πρώτιστα εκείνος ο άλλος, στου οποίου την αγάπη οφείλουμε ακόμα και τη δυνατότητα να τον απορρίψουμε: ο κατεξοχήν άλλος, ο Χριστός.
Πίσω από κάθε αποτυχία, μιζέρια και ασυνεννοησία μεταξύ μας θέλουμε να κρύβεται ο άλλος, ο διπλανός. Του επιβάλλουμε το ρόλο του θύτη για να απεμπλακούμε από την ευθύνη, κι έτσι γεννιέται και τρέφεται η αρρώστια που θα οδηγήσει στον θάνατο. Σ’ αυτό τον τρόπο ζωής όπου ο άλλος ενσαρκώνει όλους τους φόβους μας και καταλήγει εχθρός μας, ο θάνατος δεν είναι μακριά. Είναι ήδη παρών. Αφού καθημερινά σκοτώνουμε στην καρδιά μας τον άλλο, που υποτίθεται πως φταίει για τη δική μας ανεπάρκεια, ο θάνατος υφίσταται και μένει απλώς η τελική πράξη της σωματικής ταφής. Η εξουθένωση του άλλου από τη μανία του εγωισμού μας, εξουθενώνει τελικά εμάς μέχρι θανάτου.
Το φθοροποιό αυτό πάθος όσο και να θέλουμε να το μετριάσουμε ή και να το εξαλείψουμε με την προσωπική μας καλλιέργεια, τα αλτρουιστικά μας αισθήματα, τον εθελοντισμό μας, τα ηθικά μας επιτεύγματα κ.ά., απλώς το καθιστούμε πιο δυνατό. Γιατί όλα αυτά δεν είναι παρά μια ακόμα ανακύκλωση του εαυτού μας, έστω και με αυτό το «φιλάνθρωπο» ή «κοινωνικό» προσωπείο. Πάλι ο εαυτός μας είναι το κέντρο απ’ όπου εκπορεύονται τα πάντα. Και ο εαυτός μας ακόμα και στην πιο ενεργό και κοινωνικοποιημένη του «έκδοση» τον ίδιο αναπαράγει.
Αυτές τις ψευδαισθήσεις που μπορούν κάλλιστα να είναι θρησκευτικές και άθεες θεραπεύει η Εκκλησία. Τόσο η αντίληψη ότι αιτία της κακοδαιμονίας μας είναι ο άλλος, όσο και ότι αυτή θεραπεύεται με την κοινωνική μας ενεργοποίηση και προσφορά, αφήνουν αναπάντητο το ερώτημα για τον βαθύτερο σκοπό της ύπαρξης, που δεν μπορεί να εξαντλείται ούτε και στην πιο ανιδιοτελή του έκφραση. Το ερώτημα για το νόημα της ζωής απαντάται στην προσωπική σχέση. Γιατί η ίδια η ζωή είναι σχέση. Το ζήτημα είναι μέσα από ποια σχέση θα προσδιορίσει ο άνθρωπος τη ζωή του και η απάντηση της Εκκλησίας είναι στη σχέση με τον Χριστό.
Η σχέση αυτή, με την ελεύθερη συγκατάθεση και συνεργασία του ανθρώπου, είναι πιο πραγματική κι από την πιο στενή σχέση με οποιοδήποτε άνθρωπο. Γιατί θεμελιώνεται στο σώμα και το αίμα του Χριστού. Σ’ εκείνο το ίδιο κορμί, σε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση Του, που, ενωμένη με τη Θεία, γεννήθηκε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε και θα ξανάρθει.
Σ’ αυτή τη βρώση και πόση θεμελιώνεται η Εκκλησία. Η ελεύθερη συγκατάθεση του ανθρώπου σημαίνει την ανάληψη από μέρους του της προσπάθειας να μη χορτάσει με τίποτα από αυτά που προσφέρει ο κόσμος. Σημαίνει να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε η πείνα του να ικανοποιείται μόνο στην αγάπη για τον Θεό, που θυσιάστηκε για χάρη του και στην αγάπη για τον διπλανό, που αποτελεί φανέρωση του Θεού. Όλη η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας με τη νηστεία, την προσευχή, τη μετάνοια κ.ά. στοχεύουν ακριβώς στην υπαρξιακή πείνα του ανθρώπου. Δεν έχουν σκοπό να μας κάνουν να νιώσουμε ηθικά επιτυχημένοι, χορτασμένοι, αλλά πεινασμένοι για τον Θεό. Να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτά που μας χορταίνουν από τον κόσμο δεν αρκούν για την πραγματική αγάπη. Αφήνουν πολλά αποθέματα ψευδαισθήσεων στον εαυτό που είναι ανάγκη να ξεφορτωθούμε, για ορμήσουμε στο Θεό και τον πλησίον ελαφρύτεροι, συνεπώς και γρηγορότερα και πιο παθιασμένα. Και η μετοχή αυτή στη Θεία Ευχαριστία δεν αποτελεί ηθική επιβράβευση και τέρμα αλλά την αρχή για τη ζωή της θυσιαστικής αγάπης.
Η ζωή αυτή δεν αφορά τόσο στο παρόν όσο στο μέλλον. Αφορά στη Βασιλεία του Θεού που έρχεται και είναι ήδη παρούσα σε κάθε Θεία Λειτουργία. Στη Βασιλεία θα αποκαλυφθεί και θα πραγματοποιηθεί στην πληρότητά του ο σκοπός του κόσμου και του ανθρώπου. Ο Χριστός θα πάψει να αποτελεί μυστήριο και σκάνδαλο για τη «λογική», γιατί τότε θα φανερωθεί η κατεξοχήν λογική, η λογική της αγάπης, που σήμερα είτε είναι ξεχασμένη είτε καταντά συναισθηματισμός. Κάθε προσέγγιση αυτής της αλήθειας αποτελεί για την Εκκλησία πρόγευση του μέλλοντος.
Τα πάντα συνεπώς έχουν για την Εκκλησία άμεση σχέση με την αλήθεια. Η ζωή, η αγάπη, η ελευθερία, η ομορφιά, ο κόσμος, ο χρόνος. Όλα νοηματοδοτούνται από αυτή την αλήθεια, η οποία δεν είναι φιλοσοφική σύλληψη, ιδεολογικό κατασκεύασμα, ενάρετη πράξη. Είναι πρόσωπο. Το πρόσωπο του Χριστού που πεινά και διψά για σχέση με τον καθένα ξεχωριστά. Σχέση που πραγματοποιείται στο ίδιο Του το σώμα, την Εκκλησία. Εκεί όλα μεταμορφώνονται στην πραγματική τους διάσταση, όπως τα θέλει η αιώνια αγάπη του Θεού. Αυτό είναι το γεγονός. Η συνειδητοποίησή του από τον άνθρωπο είναι το ζητούμενο. Από ’δώ αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια των ανήσυχων. Εδώ σταματά και η «εγρήγορση» των εφησυχασμένων.
Γι’ αυτό Εκκλησία σήμερα. Γιατί μόλις πάψει η πρόκληση, η απορία, η αγωνία, το πάθος για την αλήθεια, ο άνθρωπος μεταβάλλεται σε περιφερόμενη α-νοησία με άγνωστη αλλά σίγουρη ημερομηνία λήξης.

Ανδρέας Γ. Βιτούλας
Θεολόγος

Έλληνες - Νεοέλληνες


Καφέδες – μπουζούκια - αμάξι αυτή είναι η ιερή Τριάδα των Ελληνόπουλων σήμερα. Δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο. Ποιο Μακεδονικό, ποια ροζ σκάνδαλα, ποιο ασφαλιστικό; Ιστορίες για αγρίους είναι αυτά για την νεολαία. Εντάξει δεν λέω νοιάζονται λιγάκι και για την επικαιρότητα. Ποιος θα μας εκπροσωπήσει στην Eurovision, πόσες τουαλέτες έχει το σπίτι της Βανδή, σε ποιον ψυχολόγο πάει το σκυλί του Κωστέτσου και γενικά όλα τα «φλέγοντα» ζητήματα που με τον έναν ή άλλον τρόπο θα μας αλλάξουν την ζωή.
Κύριο μέλημα των νέων δεν είναι να σπουδάσουν για να βρουν μια δουλειά. Με ή χωρίς σπουδές από την μέρα που βγήκαν από την κοιλίτσα της μανούλας τους είναι γεννημένοι για διευθυντές. Και το κακό είναι ότι το πιστεύουν ακράδαντα κιόλας. Κατηγορούν τους αλλοδαπούς και καλά ότι μας παίρνουν τις δουλειές. Μα χριστιανέ μου ο αλλοδαπός πήρε την δουλειά που υποτίμησες εσύ γιατί δεν ταίριαζε στο image σου και γιατί σου φάνηκαν λίγα τα λεφτά! Αν όμως μια πολυεθνική σου έδινε τα ίδια και λιγότερα λεφτά για να γίνεις στέλεχός της, θα το γλεντούσες δέκα μέρες και θα κερνούσες φίλους και συγγενείς για ένα χρόνο.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις προσωπικές σχέσεις. Ο ρατσισμός σε όλο του μεγαλείο. Γεννηθήκαμε όλοι για να πίνουμε μαργαρίτες μόνο με glamour προσωπικότητες. Μου φαίνεται ότι κάποιοι μπερδεύουν τα όνειρα με την πραγματικότητα. Όχι καλό μου, δεν ξέχασε η Paris Hilton να σε καλέσει στο πάρτι της απλώς δεν γνωρίζει καν την ύπαρξή σου. Εσύ που γνωρίζεις όμως την ύπαρξη του συναδέλφου σου (που άκουσον άκουσον δεν φοράει prada) και της ασχημούλας και χοντρούλας φιλενάδας σου γιατί δεν τους κάλεσες στο πάρτι; Δεν ταίριαζαν στο χώρο; Η΄ δεν τους θεώρησες άξιους να διαβούν το κατώφλι του σπιτιού σου;
Αυτός είναι και ένας λόγος που οι περισσότεροι είναι «ελεύθεροι» (μπακούρια με άλλα λόγια). Οι δικαιολογίες του τύπου, θέλω την ανεξαρτησία μου, δεν είμαι έτοιμος-η ακόμα για σοβαρή σχέση και ούτω καθεξής μεταφράζονται ως : δεν βρίσκω μια/ έναν του επιπέδου μου. Όμορφη, έξυπνη, πλούσια, μορφωμένη, ψηλή, αδύνατη, ευαίσθητη, με χιούμορ, με καλή δουλεία δικό της σπίτι και αμάξι, με ένα εξοχικό για το καλοκαίρι (η υπόλοιπη λίστα στο επόμενο τεύχος).
Το άλλο μελανό σημείο είναι που έχουν μετατραπεί, όλα τα είδη πρώτης (πλέον) ανάγκης σε ακριβό και στιλάτο αξεσουάρ. Το κινητό τηλέφωνο έχει καταντήσει πολυμηχάνημα. Μόνο καφέ που δεν ετοιμάζει ακόμα. Και αυτό γιατί δεν έχουν βρει ακόμα πώς να εγκαταστήσουν μέσα το μίξερ που ετοιμάζει το αφρόγαλα για το freddo cappuccino. Οι κατασκευαστές βρήκαν τον τρόπο να μας «ψήνει» ελληνικό πολλά βαρύ και όχι, αλλά απορρίφθηκε γιατί όλοι σνόμπαραν αυτού του είδους τον καφέ. Το τηλέφωνο είναι καθαρά για να επικοινωνούμε με τους άλλους. Οπότε αν είναι να μην το σηκώνεις όταν εκείνο χτυπάει αλύπητα καλύτερα να μην το παίρνεις μαζί σου γιατί αν δεν το’ χεις καταλάβει καταντάς αφόρητα εκνευριστικός. Τα αμάξια που θυμίζουν ντισκοτέκ και τις πανάκριβες τσάντες – βαλίτσες θα τα προσπεράσω.
Από την άλλη για να αποκτήσει κάποιος μικρομεσαίος όλα αυτά τα «απαραίτητα» αξεσουάρ σε περίπτωση που δεν του φτάνουν τα λεφτά, παίρνει δάνειο. Δάνειο για αμάξι, δάνειο για τηλεόραση plasma, δάνειο για διακοπές, δάνειο για τσιχλόφουσκες σχεδιασμένες από τον Dior και πάει δανείζοντας.
Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι από το να βρεις μια γωνίτσα για να πιεις έναν ρημαδοκαφέ μέχρι να διοριστείς στο υπουργείο, χρειάζεσαι μέσον και γνωριμίες. Το να γνωρίζεις προσωπικά τον πρωθυπουργό της Ελλάδας έχει καταντήσει εξίσου σημαντικό με το να γνωρίζεις έναν πορτιέρη σε ένα οποιοδήποτε μαγαζί. Τώρα πως γίνεται όλοι να το κατακρίνουν και όλοι τους να έχουν μπάρμπα στην Κορώνη ο θεός και η ψυχή τους.
Τα παιδιά των λουλουδιών δεν υπάρχουν πια…Σήμερα βρίσκουμε μόνο τα παιδία των θερμοκηπίων…

Κοσμίδου Χρύσα

Συνέντευξη με τον πρόεδρο της ομάδας μπάσκετ του Α.Σ. Άργος Ορεστικό Μ.Μιχαήλ


Μετά από μια ανοδική πορεία της ομάδας καλαθοσφαίρισης του Άργους Ορεστικού, μιας ομάδας, που εδώ και 17 χρόνια πρωταγωνιστεί στην κατηγορία της. Ο κ. Μιχάλης Μιχαήλ πρόεδρος της διοίκησης της ομάδας μας βοήθησε να μάθουμε κάποια πράγματα ίσως άγνωστα για την ομάδα, τη διοίκηση, τους φιλάθλους αλλά και τους χορηγούς.

-Πότε ιδρύθηκε η ομάδα της Καλαθοσφαίρισης; Μπορείτε να κάνετε μια μικρή ιστορική αναδρομή από εκείνη την ημέρα ως σήμερα;

Η ομάδα ιδρύθηκε το 1981 ως Φιλαθλητικός Σύλλογος. Ο σύλλογος συμπεριλάμβανε δυο αθλήματα. Μπάσκετ και στίβο. Η ομάδα του μπάσκετ βρισκόταν τότε στην κατηγορία του β΄ τοπικού πρωταθλήματος. Τοπικού εννοώντας τη Δυτική και κεντρική Μακεδονία. Το 1985 αλλάζει η ένωση και γίνεται Ένωση Καλαθοσφαιριστών Δυτικής Μακεδονίας (ΕΚΑΣΔΥΜ). Εκείνα τα χρόνια η ομάδα παρουσίαζε αρκετά σκαμπανεβάσματα. Το 1999 η γενική συνέλευση αποφασίζει το διαχωρισμό της καλαθοσφαίρισης από το στίβο και δημιουργείται ο Αθλητικός Σύλλογος Άργους Ορεστικού. Έτσι το μπάσκετ αρχίζει να αποκτά δύναμη. Την ίδια χρονιά η άνοδος στη Γ΄ κατηγορία χάθηκε στο παρά πέντε. Την επόμενη περίοδο όμως (2000-2001) ο σύλλογος βρίσκεται για πρώτη φορά στη Γ΄ κατηγορία. Από τότε μέχρι τώρα βρίσκεται στην ίδια κατηγορία και είναι μία από τις καλύτερες ομάδες της. Η κορυφαία θέση που έχει λάβει μέχρι τώρα είναι η πέμπτη την περίοδο 2006-2007. Φέτος η εκτίμηση είναι ότι θα έχει τουλάχιστον καλύτερη θέση εάν δεν ανέβει κατηγορία.

-Ποιοι είναι οι στόχοι της διοίκησης για τη φετινή περίοδο;

Η ομάδα έχει μια πολύ καλή πορεία από πέρσι. Αυτό ανέβασε τις προσδοκίες για φέτος. Έτσι σαν στόχο φέτος έχουμε μία καλύτερη θέση στην ίδια κατηγορία.

-Περιμέναμε φέτος άνοδο στην κατηγορία, κάτι το οποίο δεν έγινε λόγω πολλών προβλημάτων ειδικά στο τέλος της φετινής περιόδου με τους τραυματισμούς των παικτών. Η άνοδος στην δεύτερη κατηγορία είναι όμως κάτι που θα δυσκόλευε την ομάδα και στον οικονομικό τομέας;

Η άνοδος κατηγορίας προϋποθέτει ένα μεγαλύτερο κόστος αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και μεγαλύτερες χορηγίες.

-θα πρέπει να υπάρξουν κάποιες αλλαγές στην ομάδα ώστε του χρόνου πρωταρχικός στόχος να είναι η άνοδος κατηγορίας;

Αν ο πρωταρχικός στόχος είναι η άνοδος θα πρέπει να γίνουν ορισμένες αλλαγές. Άνοδος όχι μόνο για μια χρονιά. Μπορεί η άνοδος να μην είναι εφικτή για την επόμενη περίοδο αλλά να γίνουν οι κατάλληλες ενέργειες ώστε να επιτευχθεί κάτι τέτοιο στο κοντινό μέλλον. Στους στόχους που θα τεθούν για την περίοδο 2008-2009.

-Ποιες είναι αυτές οι κινήσεις που θα πρέπει να γίνουν, κατά τη γνώμη σας;

Θα πρέπει να υπάρξει μια «φρεσκάδα» στην ομάδα. Όσο αναφορά τους παίκτες, δηλαδή. Καλό θα ήταν να μπουν στην ομάδα αθλητές από την ακαδημία. Επίσης, η ομάδα καλό θα ήταν να στηρίζεται σε τοπικούς παίκτες. Τοπικούς εννοώντας αθλητές από το Άργος, το Νομό και κοντινούς Νομούς.

-θα μας δώσετε ορισμένες πληροφορίες για την ακαδημία;

Στην ακαδημία αυτή τη στιγμή βρίσκονται περίπου στους εκατό αθλητές, από 7 χρονών και άνω. Στόχος της ακαδημίας εκτός από την παιδεία και την άθληση είναι και η στελέχωση της ομάδας του Άργους. Μην λησμονούμε ότι για τη σημερινή θέση της ομάδας έπαιξε σημαντικό ρόλο η δουλειά του συλλόγου τα προηγούμενα 10 με 15 χρόνια όπου πολλοί αθλητές της σημερινής ομάδας ξεκίνησαν από εκεί.

-Πιστεύετε δηλαδή πάρα πολύ στην ακαδημία. Αυτό μήπως έφταιγε που η ομάδα της Καστοριάς δεν συνέχισε την καλή της πορεία;

Ναι, πιστεύω πως είχε φτάσει σε ένα σημείο που θα έπρεπε να αλλάξει φιλοσοφία και δεν το έκανε. Έπρεπε να χρησιμοποιήσει τοπικούς παίχτες. Κάποιες φορές όμως τα γεγονότα δεν επιτρέπουν μια τέτοια τακτική. Αν στο μέλλον δεν υπάρχουν αρκετοί τοπικοί αθλητές και εμείς θα αναγκαστούμε να κάνουμε το ίδιο.

-Πόσο σημαντική θεωρείς ότι είναι η διοίκηση για μία ομάδα;

Η διοίκηση είναι το Α και το Ω μιας ομάδας. Είναι εκείνη που θέτει τους στόχους και έχει την ευθύνη της επιτυχίας ή όχι. Είναι σημαντικό το κάθε μέλος να διαθέτει αρκετό χρόνο για την ομάδα. Μόνο έτσι θα πετύχει η διοίκηση. Όταν είναι υπαρκτή και κοντά στην ομάδα καταφέρνει αυτό που θέλει.

-Ποιες είναι οι σχέσεις μεταξύ διοίκησης και αθλητών;

Η ομάδα μπορεί να μη βρίσκεται σε επαγγελματική καθαρά φάση αλλά δεν είναι ερασιτεχνική. Υπάρχουν αρκετές αγωνιστικές υποχρεώσεις. Επομένως η διοίκηση έχει απαιτήσεις από τους αθλητές. Αθλητές οι οποίοι αγωνίζονται με ομάδες που στο παρελθόν ήταν φημισμένες και σε ανώτερες κατηγορίες. Ιστορικοί σύλλογοι όπως η ΧΑΝΘ, Ο ΑΡΧΕΛΑΟΣ, η ΝΙΚΗ Βόλου, ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ Βέροιας και ο ΑΙΑΝΤΑΣ Εύοσμου.

-Η σχέση διοίκησης- προπονητή;

Ο Γιώργος ο Σούλιος είναι σίγουρα ένας από τους πολύ καλούς προπονητές που είχε αυτήν η ομάδα. Εδώ θα ήθελα να αναφέρω και κάποιους άλλους προπονητές οι οποίοι δούλεψαν στο παρελθόν σκληρά και ανέβασαν το επίπεδο της ομάδας όπως ο Μιχάλης ο Πλίτσης.

-Ποιος καλαθοσφαιριστής της ομάδας, κατά την άποψη σας, είναι ο πολυτιμότερος; Υπάρχει κάποιος που ξεχωρίζει;

Δεν θα ήθελα να μιλήσω για κάτι τέτοιο. Σίγουρα υπάρχουν παίκτες οι οποίοι έχουν αρκετά ανεβασμένο επίπεδο. Κάποιοι από την ομάδα στο παρελθόν ήταν σε ομάδες ανώτερης κατηγορίας. Υπάρχουν κάποιοι που ξεχωρίζουν.

-Βλέπουμε τον τελευταίο καιρό μία αύξηση της έλευσης του κόσμου στο γήπεδο, τουλάχιστον στα εντός έδρας παιχνίδια. Πόσο σημαντικό είναι αυτό για την ομάδα;

Αν στο ποδόσφαιρο οι φίλαθλοι είναι ο δωδέκατος παίχτης στο μπάσκετ είναι ο έκτος. Είναι μεγάλη η συμπαράσταση τους. Ο κόσμος όμως απαιτεί και θέαμα, ένα θέαμα που του το χαρίζουμε σε κάθε αγώνα.

-Από πού προέρχεται η οικονομική ενίσχυση της ομάδας;

Η ομάδα ενισχύεται οικονομικά από τους διάφορους χορηγούς, από τακτικά έσοδα της ομοσπονδίας του μπάσκετ, από το φίλαθλο κόσμο με τις κάρτες διαρκείας και από το δήμο.

-Ποια είναι η φιλοσοφία της διοίκησης όσο αναφορά τους χορηγούς;

Πιστεύω πως για να κρατηθεί μια ομάδα, θα πρέπει να στηρίζεται σε διάφορους χορηγούς. Η αποκλειστικότητα σε χορηγούς δεν είναι πάντα η καλύτερη οδός. Η ομάδα στηρίζεται ολόκληρη πάνω του και αυτό οδηγεί σε διάλυση, αν αποφασίσει να αποχωρήσει ο μέγας χορηγός. Υπάρχουν παραδείγματα συλλόγων που διατηρήθηκαν στη β΄ χωρίς αποκλειστικό χορηγό.

-Γιατί «συμφέρει» κάποιον επιχειρηματία να γίνει χορηγός της ομάδας;

Εκτός από την αναγνωρισιμότητα και την διαφήμιση που του προσφέρουμε, που ενδιαφέρει τον κάθε επαγγελματία, θα πρέπει να γνωρίζει πως υπάρχουν φορολογικές απαλλαγές από το νόμο για οποιαδήποτε προσφορά σε ομάδες. Του προσφέρουμε και διαφήμιση λοιπόν και μείωση της φορολογίας του.

- Αρχίσαμε με μια ιστορική αναδρομή. Θα ήθελα να κλείσουμε με μία σύνοψη όλων αυτών των χρόνων.

Εν ολίγοις, μετά από είκοσι χρόνια είμαστε σε ένα αρκετά ευχάριστο σημείο. Διαθέτουμε πλέον αρκετές βάσεις στήριξης για το μέλλον. Στο παρελθόν δώσαμε πολλές μάχες με το κατεστημένο και με σωματεία όπως της Κοζάνης και της Καστοριάς. Αυτή τη στιγμή όμως θεωρούμαστε κορυφαίο σωματείο της Δυτικής Μακεδονίας.

- Κάτι άλλο για να κλείσουμε αυτήν τη συνέντευξη;

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κόσμο και τις τοπικές αρχές για τη στήριξη τους ως τώρα. Αυτό που ζητάω σαν πρόεδρος, όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερη συμπαράσταση και από τις δυο μεριές. Μόνο με συνεργασία και όρεξη για δουλειά μπορούν να έρθουν καλύτερα αποτελέσματα.<<<

Καποδήστριας 2 - Αλλαγές στο διοικητικό και γεωγραφικό χάρτη του Ν.Καστοριάς




Προχωράει με γρήγορους ρυθμούς η εφαρμογή του δεύτερου Καποδίστρια. Στις 23 και 24 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε το συνέδριο της ΚΕΔΚΕ στην Αθήνα, το οποίο έλυσε πολλές εκκρεμότητες. Το νομοσχέδιο αναμένεται να ψηφιστεί τον Οκτώβρη. Για το νομό Καστοριάς είναι πολλά τα σενάρια που ακούγονται για τους αναμενόμενους δήμους μετά την εφαρμογή του δεύτερου Καποδίστρια. Για καιρό επικρατούσε το σενάριο της δημιουργίας δύο κεντρικών δήμων, της Καστοριάς και του Άργους Ορεστικού. Αυτήν την άποψη φαίνεται να ενστερνίζεται η κυβέρνηση ενώ οι δήμαρχοι του νομού προτιμούν την δημιουργία τεσσάρων δήμων, αλλά αυτή η άποψη φαίνεται να υλοποιείται δύσκολα. Άλλο ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσουν οι τοπικές αυτοδιοικήσεις είναι τι θα γίνει τελικά με τις ιστορικές κοινότητες.
Στους άλλους νομούς της Δυτικής Μακεδονίας τα πράγματα είναι πιο απλά. Στο νομό Κοζάνης λέγεται ότι θα δημιουργηθούν τέσσερις Δήμοι (Κοζάνης, Σερβίων, Βοίου, Εορδαίας), στο Ν. Φλωρίνης δύο (Φλωρίνης, Αμυνταίου) και τέλος στο Ν. Γρεβενών ο Δήμος Γρεβενών και ο Δήμος Δεσκάτης.
Όσο αφορά τις περιφερειακές αυτοδιοικήσεις φέρουν την Καστοριά να ανήκει στην περιφερειακή αυτοδιοίκηση Δυτικής Μακεδονίας μαζί με τους νομούς Κοζάνης, Φλώρινας και Γρεβενών.

Free Blog Counter
Poker Blog